Dagboek vanstagiaire Lisa

Lisa Jansen is sinds september Stagiaire SPH (Sociaal Pedagogische Hulpverlening) bij het Maatschappelijk team’. Lees hier haar dagboek over een bijzondere ervaring.

Woensdag 6 januari – Ik kom net uit het ziekenhuis met Gabrielle (*Gabrielle is een pseudoniem, omdat de cliënte liever niet bij naam genoemd wil worden). Ze is inmiddels 38 weken zwanger en aangezien ze een tweeling krijgt kan ze elk moment gaan bevallen. Vanmorgen, voordat we voor controle naar het ziekenhuis vertrokken gaf Gabrielle aan dat zij erg moe is en dat zij niet kan wachten totdat de baby’s er zijn, want dan kan zij eindelijk weer een nachtje lekker slapen. Ik kan het me moeilijk voorstellen.
De controle verliep erg goed. Het gaat super met de baby’s, wat een opluchting om te horen. Vooral omdat Gabrielle afgelopen zondagavond naar het ziekenhuis is gegaan omdat zij één van de twee baby’s niet meer voelde bewegen. In het ziekenhuis is er ook een maatschappelijk werker die Gabrielle helpt. Dit is voor mijzelf en voor Gabrielle erg fijn, omdat deze maatschappelijk werker specifiek verstand heeft van dit soort zaken. Ik heb geen verstand van het regelen van een kinderwagen of de kraamzorg. Ach, dat komt vast tegen de tijd dat ik zelf een kindje krijg.
Het gesprek met de maatschappelijk werker was erg prettig, ik kon met haar afstemmen wie wat zou oppakken. Tijdens het gesprek met de maatschappelijk werker van het ziekenhuis kwamen we er ook achter dat er niemand met Gabrielle mee zou gaan naar het ziekenhuis wanneer zij zou gaan bevallen. Dit zou dus betekenen dat zij helemaal alleen zou bevallen en er niemand haar kon helpen. Ik vroeg Gabrielle of zij het prettig vond als er iemand bij zou zijn, en ze gaf aan dat ze dat graag zou willen. Toen heb ik aangeboden dat ik eventueel bij de bevalling kan zijn als zij dit prettig zou vinden. Gabrielle nam dit aanbod aan en vertelde dat zij het heel fijn zou vinden wanneer ik er bij zou zijn. Ik heb mijn telefoonnummer gegeven, zodat ze mij konden bellen als ze dit weekend in het ziekenhuis zou raken. Omdat Gabrielle zo klaar was met de zwangerschap besloten de artsen dat ze a.s. maandag 11 januari ingeleid wordt. Spannend!

Vrijdag 8 januari – Ik ben net nog even langs Gabrielle gegaan op mijn vrije dag. Ik heb wat spullen verzameld van vrienden en kennissen uit mijn buurt die net een baby hebben. Zo heb ik onder andere een box, een badje, luiers en toiletartikelen weten te regelen. En dit allemaal gratis! Wat is dat toch fijn, die hulp van anderen. Ik heb net de spullen naar Gabrielle gebracht en zij was onwijs blij en dankbaar. Dat geeft mij ook een fijn gevoel. Nu hopen dat ze het tot maandag volhoudt…

Maandag 11 januari – Ik kom net uit het ziekenhuis, het is inmiddels zeven uur ’s avonds. Wauw, wat een dag heb ik meegemaakt. Vanmorgen om 10 uur hadden wij een afspraak bij de dokter. De dokter controleerde of alles in orde was met de baby’s en met Gabrielle en hierna is de bevalling opgewekt. Gabrielle kreeg weeën-opwekkers en ze hebben haar vliezen gebroken. Vanaf toen was het wachten, wachten, wachten. Er ging van alles door mijn hoofd, bijvoorbeeld; ‘Gaat de bevalling straks wel goed?’, ‘Is het niet gek dat ik hierbij ben?’ en ‘Hoe kan ik Gabrielle vandaag het beste ondersteunen?’.
Maar wat er vooral door mijn hoofd ging was de gedachte; ‘Wat fantastisch dat ik hier bij mag zijn, zo bijzonder!´. Toen de bevalling echt begon wist ik me in het begin geen houding te geven, maar uiteindelijk ging dit vanzelf. Ik ondersteunde Gabrielle waar ik kon. Zo heb ik natte washandjes gemaakt, meegepuft, Gabrielle moed ingesproken en natuurlijk gecommuniceerd met artsen. Gabrielle deed zo goed haar best dat de eerste baby er om 16.53 uur was. Het was een jongen. Een klein uur daarna om 17.39 uur kwam het meisje. Als grote verassing vertelde Gabrielle mij tijdens de bevalling dat zij wilde dat ik de navelstrengen doorknipte. Ik was stomverbaasd. Ik?! Echt?! Maar Gabrielle was serieus. Daarna heb ik ongeveer een uur lang verdoofd met twee kleine baby´s op mijn arm daar gezeten. Wat een ervaring. Toen de bevalling klaar was kwam pas het besef dat ik bij één van de mooiste momenten van het leven van een cliënt van mij mocht zijn. Wat een eer. En toen kwamen ook de tranen bij mij.

Inmiddels is Gabrielle opgevangen door een vriendin. Het gaat goed met haar en de baby’s. Ook haar andere kinderen zijn dolblij met hun nieuwe broertje en zusje.
Wij wensen Gabrielle en haar kinderen alle liefde, kracht en geluk voor de toekomst.