Kwame
1963, Ghana
Sinds begin jaren ’90
in Nederland.
Heeft permanente verblijfsstatus.
Woont met partner en zoontje (4)
in Amsterdam-Noord. Dochtertje (9)
nog bij pleeggezin.
Hoelang hij al in Nederland is? Lang. Heel lang? Kwame moet er zelfs even over nadenken. ‘Twintig jaar,’ schat hij. Zijn geboorteland Ghana ontvluchtte hij om elders een beter leven te kunnen opbouwen. Het pakte, lange tijd, anders uit.
“De taal is heel moeilijk, maar je moet Nederlands kennen, ook als je werk wilt vinden”
Kwame in het ASKV boek ‘Binnen, over mensen die aanklopten bij het ASKV’, te bestellen via deze link
In Nederland leerde hij zijn huidige partner kennen, ook uit Ghana. Samen kregen ze een dochtertje. ‘Maar mijn partner werd ziek. Ze had last van depressies. Kreeg trombose, suikerziekte.’ Het dochtertje werd hem, zegt hij, afgenomen. Ging naar een pleeggezin. ‘Ze is nog steeds niet bij ons. Maar ik hoop ooit een goede vader voor haar te kunnen zijn.’
Het waren zware tijden. Zijn partner lag maanden in het ziekenhuis; hijzelf, nog zonder status, leefde als illegaal. ‘Ik had geen rechten, kon ook niet werken.’ Al kluste hij er soms wat bij om te kunnen (over)leven. ‘Ik maakte schoon.’
Op een dag moest hij zich melden bij de politie. ‘Als je gaat dan arresteren ze je,’ zei zijn advocaat. Ineens stond de politie aan de deur: ‘You know Kwame,’ vroegen ze aan hem. Hij vertelde ze dat hij dat was. Toen namen ze hem mee.Ze wilden hem terugsturen naar Afrika. Maar hij zei: ‘Ik kan niet gaan. Mijn dochter is hier.’
Teruggestuurd werd hij niet. En hij kreeg hulp. Van een bewogen vrijwilligster – ‘een lieve, Hollandse vrouw’ – en later ook van het ASKV, dat zou zorgen voor huisvesting. ‘Iedereen was very, very kind.’ Zeker toen Kwames echtgenote voor de tweede keer zwanger werd. Een psychiater van het amc trok aan de bel, nadat Bureau Jeugdzorg het plan had geopperd ook de nieuwe baby, een zoontje, bij de vrouw weg te halen. Geen goed idee, aldus de psychiater. Zeker niet omdat de moeder nadat haar eerste kindje van haar was weggenomen, ernstige psychische problemen had gekregen. Eigen huisvesting, zo meende de psychiater, zou misschien de oplossing kunnen zijn om moeder en kind bij elkaar te houden.
Kwame is haar nog altijd dankbaar. ‘Zij heeft ons gesteund en een brief gestuurd naar de rechtbank. Ze schreef: Give the child to the family.’
In eerste instantie werd een plekje voor de vrouw geregeld in een vrouwenhuis. Maar, zo werd al snel duidelijk, vader Kwame bleek een belangrijke rol te spelen in de verzorging van zijn kind. Kwame: ‘Uiteindelijk kregen we een huis, via het ASKV.’ En hun zoontje mocht bij hen blijven. Het leven leek het gezin weer toe te lachen.
De familie kreeg een tijdelijke verblijfsvergunning die echter steeds moest worden verlengd. Voor Kwame waren dit onbegrijpelijke procedures. ‘Ik kon het niet alleen.’ Ook hier sprong het ASKV bij. En inmiddels heeft het gezin een definitieve status veroverd en zijn ze verhuisd naar Amsterdam-Noord.
Even leek alles nog spaak te lopen, zegt hij, toen zijn verblijfsvergunning bijna verlopen bleek. Nog net op tijd kon het tij worden gekeerd. ‘En ook toen heeft het ASKV me geholpen. Ze hielpen me met heel veel. Soms als ik financiële problemen had, omdat ik niet mocht werken, gaven ze een beetje geld. Of kleren.’
Hij was blij met alles. ‘Het was een harde tijd. Niet meteen het betere leven waarop ik had gehoopt. Maar ik heb veel steun gehad aan iedereen om me heen. En aan mijn geloof.’
Nee, terugkeren naar zijn geboorteland is geen optie. ‘Mijn vader en moeder leven niet meer. Als ik ooit terugga, dan zal het voor een vakantie zijn.’ Zijn toekomst ligt, zegt hij, in Nederland. Dus leert hij ook de taal. ‘Heel moeilijk, maar je moet Nederlands kennen, ook als je werk wilt vinden.’
En zo kan hij straks ook beter communiceren met zijn dochtertje dat hij met enige regelmaat ziet. ‘Onze zoon, die nu vier is, is bij ons. Mijn dochtertje van negen is nog bij een pleeggezin. Ze spreekt vooral Nederlands. Ik kan moeilijk met haar praten.’ Maar dat wordt beter. Hij weet het zeker. ‘Ik heb haar in deze wereld gezet. We blijven met elkaar verbonden.’
Uit het ASKV boek ‘Binnen, over mensen die aanklopten bij het ASKV‘: Bestellen via deze link
TEKST: Corrie Verkerk
FOTO: Krista van der Niet