Zaterdag 2 augustus was een dag om nooit te vergeten. Met tachtig ongedocumenteerde queer personen voeren we mee op onze eigen trotse boot tijdens de Amsterdamse Pride Canal Parade. Een zichtbaar en krachtig moment waar we lang naar hadden uitgekeken.
Vanaf half elf druppelden de eerste deelnemers binnen op het Marineterrein, terwijl de regen met volle kracht uit de lucht viel. Toch overheerste de energie van verwachting en verbondenheid. Nadat iedereen zijn shirt had ontvangen, liepen we gezamenlijk richting de boot. De sfeer werd lichter, de spanning maakte plaats voor opwinding.
Langs de zijkanten van de boot hingen grote banners met de boodschap Papers don’t define my Pride. Het statement was helder, de toon gezet. Toen de controle was afgerond en iedereen aan boord stapte, barstte het los. De muziek ging aan, het dansen begon, en langzaam kwamen we in beweging.
Rond het middaguur gleed onze boot vanaf de startpositie het water op. We waren nummer achttien in de parade. Terwijl we de eerste bocht namen, begonnen de eerste mensen langs de kant te juichen. En dat hield niet meer op. Het applaus, de bemoedigende kreten en het oogcontact met omstanders maakten diepe indruk. Er werd gezongen, gelachen, gezwaaid en gedanst met volle overgave.
Onze boot was niet de meest uitbundig versierde, maar we droegen een boodschap die raakte. Met silhouetten en protestborden maakten we duidelijk dat Pride méér is dan feest. Het is ook verzet. Tegen uitsluiting, tegen de strafbaarstelling van ongedocumenteerde mensen, tegen onzichtbaarheid. En juist daarin zat onze kracht.
Best day of my life
De reacties langs de route waren hartverwarmend. Mensen toonden niet alleen steun, ze gaven erkenning. De deelnemers voelden dat. Je kon het zien in hun ogen: ontroering, trots, ruimte om even echt te bestaan. Zoals één van hen het verwoordde: This is the best day of my life.
De tocht duurde iets meer dan twee uur, maar het voelde als één magisch moment. Elke brug waaronder we voeren, bracht een nieuw uitzicht, een nieuwe groep mensen die ons verwelkomde met open armen.
Na afloop ging iedereen zijn eigen weg. Sommigen doken het feestgedruis in, anderen zochten de rust op. Maar wat bleef, was het besef dat we samen iets hadden neergezet. Niet alleen een mooie dag, maar een luid en duidelijk geluid. Een herinnering dat zichtbaarheid telt, en dat de strijd voor rechtvaardigheid nog lang niet gestreden is.
