4 april 2024
Inger Stocking Korzen is sinds vier jaar maatschappelijk trajectbegeleider bij MOO-basis. Samen met team MOO-basis begeleidt ze mensen zonder verblijfsvergunning met ernstige medische problemen.
Medische Opvang Ongedocumenteerden (MOO)
MOO biedt opvang aan in totaal tachtig mensen zonder verblijfsvergunning met ernstige medische problemen. Hierbij kun je bijvoorbeeld denken aan mensen die lijden aan een posttraumatische stresstoornis (PTSS), depressie en/of somatische klachten. Bij MOO krijgen cliënten onderdak en maatschappelijke, juridische en medische begeleiding. Samen met cliënten werken we zo aan een toekomstperspectief. MOO bestaat uit twee afdelingen: MOO-basis en MOO-intensief.
Wat houdt je functie precies in?
“Als maatschappelijk trajectbegeleider ben ik (samen met mijn collega trajectbegeleiders) het eerste aanspreekpunt voor cliënten van MOO-basis. Twee keer per week bezoek ik de woningen van de cliënten. Hier spreek ik ze even om te kijken hoe het gaat en of er aanleiding is voor specifieke ondersteuning. Voor vragen kunnen ze ook altijd binnenlopen tijdens de vaste inloopochtenden.
Als cliënten zelf komen is het vaak om concrete praktische dingen: tickets om ergens naartoe te gaan, een probleem in de woning met een andere bewoner, wifi die het niet meer doet, lekkage op de woning, geld dat op is, iemand die zijn sleutels verloren is. Ik spreek ook regelmatig af om wat inhoudelijker te bespreken hoe de stand van zaken is zoals persoonlijk welzijn, sociaal leven of dagstructuur
Daarnaast hou ik me bezig met de activering. Cliënten hebben vaak veel meegemaakt. Hun hoofd zit er vol mee. Maar als je in bed blijft liggen verergeren deze klachten alleen maar. We organiseren daarom verschillende activeringsmodules voor de cliënten. Samen kijken we naar wat bij ze past. Zo geef ik soms een training over voeding, waarbij we samen gaan koken. Maar we hebben bijvoorbeeld ook een gezamenlijke wandelgroep, fitness, plekken bij vrijwilligersorganisaties en organiseren bewonerslunches en sport- en spelmiddagen.”
Hoe ziet een gemiddelde dag er bij jou uit?
“We starten de dag altijd met een ochtendoverleg. We kijken dan gezamenlijk met het team wat er speelt en hoe we de taken verdelen. Zo kijken we bijvoorbeeld of er cliënten zijn die we ergens naartoe moeten begeleiden.
In de middag doe ik vaak een huizenronde en bezoek ik de cliënten in hun woningen. Verder heb ik afspraken op kantoor. Dit kunnen afspraken met cliënten zijn, maar bijvoorbeeld ook met collega’s om dingen af te stemmen als er nieuwe ontwikkelingen zijn in het traject van iemand. Bijvoorbeeld als er nieuw juridisch bewijsmateriaal beschikbaar is. Bij nieuwe ontwikkelingen is het altijd goed om even in te checken bij de cliënt, want het is allemaal best veel.
Er is altijd ook wel even tijd voor een geintje of kletspraatje met collega ‘s. Eigenlijk is geen dag hetzelfde. Omdat we met best heftige problematiek te maken hebben is er denk ik ook wel behoefte aan onderlinge steun en uitwisseling.”
Wat vind je het leukste aan je werk?
“Ik zie mensen vooruitgaan en veranderen. Ik vind het bijzonder als ik in mijn werk echt het verschil kan maken. Soms als mensen binnenkomen zie je alleen het lijden en bijna niet meer de mens die erachter zit. Maar door de tijd heen zie je mensen weer langzaam terugkomen. Omdat ze worden gezien, serieus worden genomen en als mens behandeld worden. Ik voel me echt vereerd dat mensen mij hun kwetsbaarheid toevertrouwen. Het gaat me ook echt aan het hart als een cliënt vastloopt en het ons niet lukt om diegene verder te helpen. Bijvoorbeeld als hij vanwege middelengebruik (wat natuurlijk vooral een symptoom van ellende is) onhoudbaar gedrag vertoont en niet kan blijven.”
Waarom werk je graag bij het ASKV?
“Het activisme van het ASKV trekt mij heel erg. Ik vind het belangrijk dat er organisaties zijn die zich uit durven spreken tegen onrechtvaardig beleid en ook vanuit die overtuiging werken. Iemand moet tegenwicht bieden.
Ik wil daarnaast ook gewoon iets doen wat ik belangrijk vind. Ik vind het belangrijk dat ieder mens gezien en gehoord wordt als het gaat om het aanvragen van asiel en verblijf in Nederland. Er moet niet gesproken worden over stromen, mensen lopen gewoon. We zijn één voor één individuen. Hoewel ik het me als jong kind niet realiseerde ben ikzelf in feite ook dochter van een vluchteling. Je kunt niet doen alsof vluchtelingen ‘anderen’ zijn, het zijn mensen zoals jij en ik.”
Er moet niet gesproken worden over stromen, mensen lopen gewoon. We zijn één voor één individuen.
Wat is een ervaring die je niet snel zal vergeten?
“Ik heb meerdere bijzondere momenten meegemaakt die ik niet snel zal vergeten. Bijvoorbeeld met de Guineese Mamadou, die heel onverwachts zijn verblijfsvergunning kreeg. Hij was al heel lang in Nederland. Hij had onvoorstelbaar gruwelijke dingen meegemaakt en in zijn asielprocedure pech op pech op pech gehad. Hij was zo moedeloos dat hij zijn arts serieus om euthanasie had gevraagd (zijn kans op een verblijfsvergunning was klein). Uiteindelijk zijn er onverwachts een aantal krantenartikelen boven water gekomen waardoor hij niet eens meer gehoord hoefde te worden door de IND.
Ik ben daarnaast super trots op Ousmane. Ik ontdekte gelukkig op tijd dat hij nog helemaal geen 18 was, en dat hij dus op school moest worden aangenomen. Vanuit mijn vakantieadres in Frankrijk heb ik de voorbereidende gesprekken gevoerd met school. Twee dagen na mijn vakantie kon hij met zijn opleiding beginnen, de dag voor zijn 18e verjaardag. Hij doet het op dit moment echt heel goed op zijn studie.”
Het ASKV bestaat dit jaar 35 jaar. Dat betekent dat we ons al 35 jaar hard maken voor mensen zonder verblijfsvergunning. En dat kunnen we natuurlijk niet zonder al onze medewerkers die zich elke dag met hart en ziel inzetten. De komende tijd delen we een reeks interviews met onze medewerkers.
Wil jij je net als Inger inzetten voor het ASKV? Bekijk dan onze stage- en vrijwilligersvacatures of vaste vacatures.