22 maart 2023
Inger Stocking Korzen, is trajectbegeleider bij MOO, onderdeel van ASKV. Ze vertelt over de 23-jarige Mamadou, een tengere jongen met een indrukwekkend verhaal die knokt voor een opleiding.
“Nee, niet wéér een teleurstelling voor deze jongen! Ik sta enkele weken geleden met de telefoon in mijn hand en weet niet hoe ik dit moet vertellen. Ik ben ook boos. Waarom niet een beetje extra moeite voor een jongen die ongelooflijk zijn best doet en zo graag wil.” Een paar dagen later is door één telefoontje alles anders.
Dokter worden
De nu 23-jarige Mamadou woont al sinds zijn 15e in Nederland. Als minderjarige heb je recht op opvang en school. Hij is nieuwsgierig, heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, is zeer communicatief en spreekt goed Nederlands. Hij heeft grote ambities en wil dokter worden. Dit was vóórdat zijn vader overleed en hij van school moest, omdat hij 18 werd.
Op een kwade dag
De IND geloofde niet dat hij gevaar liep in land van herkomst. Mamadou moest terug. Met psychoses, slaapstoornissen en dissociaties kwam hij aan bij ASKV. Mamadou ging in traumatherapie. Hij had paniekaanvallen en nachtmerries en soms lukte het hem om iets te vertellen. Over zijn moeder, zijn beste vriend en zijn broertje, die op een kwade dag allemaal uit zijn leven verdwenen. Over de militair, over de doodsbedreiging, de vlucht, de roofoverval, de moorden, de verdrinkingen.
Medicijnen of Frans?
Zijn veerkracht werd op de proef gesteld, maar Mamadou’s levenlust overwint: hij kreeg zin om naar school te gaan. Die medicijnenstudie was met zo weinig vooropleiding erg hoog gegrepen, maar misschien kon hij docent Frans worden? Frans sprak hij al. Maar nee, kon niet, te hoge vereisten. Een schakelklas? Nee, geen papieren. Een mbo-opleiding dan? Dat moest lukken, met zijn nieuwe procedure. Het was wachten op zijn advocaat, en de deadline voor inschrijving verliep.
We zitten al vol
Licht aan de horizon kwam begin dit jaar. Mamadou kon opnieuw asiel aanvragen, hiermee zou hij ook weer naar school kunnen. En schreef zich in op een opleiding als automonteur. Alleen het AZC viel hem zwaar. Zijn kamergenoten hielden hem wakker en de slapeloosheid wakkerde zijn psychoses weer aan. Maar het vooruitzicht op de opleiding, hield Mamadou op de been. Alleen hij hoorde maar niets. Ik nam contact op met de opleiding. ‘Nee we zitten nu vol, ja, bij zijn inschrijving nog niet. Hij had toch geen papieren? We zijn al begonnen. Hij kan het weer proberen in augustus’.
Bijna huilen
Moed zakt je op dat moment in de schoenen. Het was wachten op het interview met de IND. In plaats van een uitnodiging kwam ineens het wonderlijke bericht: ‘Uw aanvraag voor een verblijfsvergunning is toegekend’. Ons kantoor stond op stelten, ik geloof dat ik bijna huilde. En Mamadou zei: ‘nu voel ik eindelijk dat ik weer een echt mens ben’. In augustus start hij met zijn opleiding.